مرا کسی نساخت، خدا ساخت

مرا کسی نساخت، خدا ساخت
نه آنچنان که “کسی می خواست”،
 من که کسی رو نداشتم.
کسم خدا بود،کس بی کسان.
او بود که مرا ساخت، آنچنان که خودش خواست.
نه از من پرسید و نه از “من دیگر”
من یک گل بی صاحب بودم.
مرا از روح خود دمید.
و بر روی خاک و در زیر آفتاب،
تنها رهایم کرد.
“مرا به خودم وا گذاشت”